De kliniek: Venegas

De kliniek: Venegas

Jeetje, waar te beginnen…
Het terrein heeft 3 verschillende afdelingen/huizen. Ik werk in het huis Venegas, waar een Addiction Recovery Program aangeboden wordt. Maar dat betekent niet dat ik ALLES gezien moet hebben en uiteraard ook moet onthouden.. Venegas kan 16 clienten opnemen, maar het gemiddelde ligt rond de 13/14 clienten, waarvan de meesten mannen. Het programma duurt 3 weken en daarna gaan de clienten weer naar huis of naar familie. Het programma bestaat uit therapieblokken, activiteiten en individuele gesprekken. Dit is de enige verslavingskliniek in Malawi, wat betekent dat de clienten overal vandaan komen.

Venegas is onderdeel van de organisatie St. John of God. St. John of God heeft veel ziekenhuizen/projecten in meerdere landen over de hele wereld. John was een broeder in 1450 die de GGZ flink veranderd heeft door de clienten niet te slaan, maar te behandelen zoals hij ook graag behandeld zou willen worden. Er lopen veel broeders rond met diezelfde missie, een zeer mooie gedachte.

Dubbeldiagnose kennen ze hier niet. Verslaving is een los staan iets. Sterker nog, wanneer je een diagnose hebt, dan ben je hier het laagste van het laagste. Maar heb je een verslaving, dat is een heel ander verhaal, hier schamen ze zich er totaal niet voor. “Want ik ben geestelijk toch gezond?”
Competentie gericht werken is er ook niet echt bij. Clienten krijgen therapie, hier luisteren ze naar en ze maken hun opdrachten, klaar. Nu is mijn bril ook lichtelijk verkleurd door het beeld in Nederland, ik heb het gevoel dat het allemaal te langzaam gaat. Ik zie de meerwaarde er niet van in om de clienten een rondleiding te geven langs allerlei afdelingen of uitleg geven over GGZ in het algemeen (en dat dan 2 uur lang). Craving wordt pas in week 3 behandeld.. terwijl ze hier in week 1 toch echt meer last van hebben? Toch? Uitleg: in week 3 kunnen we zeggen, zie je wel? Het zakt wel als je het de tijd geeft.. achja, ze hebben in ieder geval een waarom.
Gelukkig mag ik meteen vanaf dag 1 mee denken en HUP: Daar zijn de 4 basis emotie’s al waar we het elke ochtend even kort over gaan hebben. De eerste keren keken de clienten mij aan alsof ik voorstelde om allemaal op de fiets de wereld rond te reizen binnen 1 dag; onmogelijk! Maar het gaat steeds beter en ze beginnen eraan te wennen. Toch blijft het lastig om veel interactie te krijgen in de blokken, misschien door de taalbarriere, maar ik zie het ook bij collega’s.. Al kunnen deze collega’s zeker 3 uur vullen met 1 onderwerp.. Wat ze allemaal bespreken weet ik niet goed omdat ze het grotendeels in eigen taal doen. Ik daarin tegen, bespreek 3 onderwerpen in deze 3 uur, wat dan weer niet echt de bedoeling was..

Er worden ook andere blokken gegeven zoals creatieve therapie (CT) en een soort therapie wat je leert om met stress om te gaan. CT vind ik helaas weinig creatief omdat ze het hebben over een planning voor en na de behandeling, wat gaat het verschil zijn? Een zeer goede inhoud, maar het enige creatieve is een klok tegen en hier de activiteiten bij zetten. De andere therapie is ook bijzonder. Ze gingen de tweede keer voor een wandelingetje van 30 minuten, want dat neemt de stress weg. Prima, ik loop wel even mee. 3 UUR (!!!) later zijn we weer terug. Je snapt dat ik aan het eind niet echt meer energie over had voor een gezellig gesprek tijdens de wandeling. Heuvel op, heuvel af, heuvel op. Vaak lek het meer heuvel OP dan af..

Gelukkig heb ik buiten de therapieblokken om veel leuke gesprekken/discussies met de clienten over wanneer het allemaal begon, wat de familie ervan denkt en hoe je het beste alcohol of cannabis kunt gebruiken. Cannabis stoppen ze echt overal in.. ik ken de brownies/cake, maar in boter of yoghurt? Achja, als je maar creatief genoeg bent.. Het blijft ze verbazen dat ik niets gebruik, sterker nog; dat ik het niet eens lekker vind. Ik kreeg zelfs een aanbod van iemand om na zijn behandeling naar de bar te gaan, hij zou mij wel leren drinken. Dat aanbod heb ik maar even afgeslagen.

Na de eerste week heb ik ze getrakteerd op appels en sinassappels. Deze zijn hier “duur” en er word weinig fruit gegeten. Ik denk niet dat ze echt naar mijn uitleg over “op een gezonde manier belonen en dat ik het goed vind dat ze hier nog steeds zijn” hebben geluisterd, omdat ze vooral geinteresseerd waren in het fruit. De tweede week heb ik ze meegenomen naar het voetbalstadion als beloning en de laatste week heb ik met alle clienten lasagne gemaakt, maar daar straks meer over.

Ik wilde eigenlijk hier leren dat werk werk is en ik daarnaast ook nog een priveleven heb. Helaas is mij dat nog niet helemaal gelukt hier omdat ik het tweede weekend ook naar het werk ben gegaan. Zaterdag om een potje te voetballen met de clienten en zondag om ze mee te nemen naar een voetbalwedstrijd in het stadion. Ik werk uitgedaagd voor een potje voetbal omdat ze niet geloofden dat ik al zolang gevoetbald heb. Dat zeg je maar 1 keer tegen mij natuurlijk.. Het veldje was uitdagend, de meesten speelden op blote voeten, doeltjes waren slippers maar wat hebben we een plezier gehad. Mijn team heeft uiteraard wel gewonnen. Zondag waren ze allemaal super enthousiast dat ze buiten de hekken mochten (dit mag gedurende het programma niet). De meesten hebben genoten van de wedstrijd. Helaas waren er 2 die meer geinteresseerd waren in de mensen die cannabis verkochten. Ik denk dat 1 iemand minimaal een paar hijsjes gehad heeft. Maandag werd er voor de zekerheid een urinetest gedaan. Schijnt dat deze binnen een paar minuten laat zien of je gebruikt hebt, het lijkt op een zwangerschapstest. Test was positief. Gebruik betekent hier einde opname. Echter vertelde de verpleegkundige mij dat de test ook nog steeds positief kan zijn omdat hij voor de behandeling veel gebruikt heeft (note: we zijn ondertussen 2 weken verder!). Er is mij verteld dat ze verder gingen met onderzoeken. Hij mocht blijven, ongemotiveerd om te stoppen met gebruik..

De laatste week staat craving, terugval en zelfcontrole centraal. In deze week veel gesprekken buiten de therapieblokken om gehad met de clienten over hoe het leven er na de behandeling eruit ziet. Plannen maken voor het eerste weekend, hoe zeg je “nee” tegen uitnodigingen en hoe maak ik nieuwe, gezonde vrienden?
In het begin typte ik inderdaad dat het voor mijn gevoel allemaal te langzaam ging en dat ze met onbelangrijke onderwerpen bezig waren. Maar ik moet zeggen, na deze 3 weken, dat ik bij een aantal zeker wel verandering zie en dat ik er ook van overtuigd ben dat zij nog wel eens echt kunnen stoppen. Hier mogen gewoon telefoonnummers uitgewisseld worden, dus ik doe vrolijk mee met mijn Malawian nummer zodat ze af en toe nog eens een berichtje kunnen sturen hoe het met ze is. Op het moment dat ze hoorden dat ze weg mochten, stonden de meesten al bij de deur met de tas in hun handen, ze willen heel graag weer naar huis. Een oudere man word opgehaald door zijn zus en moest nog even wachten. Voor ik het wist, zag ik hem in de stad lopen. Bedenk even dat dit een man van 52 is, die zeer slecht loopt doordat hij aangereden is door een auto en hierdoor “krukken” gebruikt. Hoe hij daar helemaal is gekomen, is mij een raadsel, maar ik wist zeker waar hij naar toe ging: zijn vrienden om een goede borrel te drinken. We hebben hem opgehaald met de auto (dronken) en hem terug gebracht naar de afdeling. Ik wist ook wel dat hij liever op de straat leeft en niet geholpen wil worden, maar dit had ik niet verwacht.

Een heel verhaal, hoop dat het allemaal een beetje logisch is. Als jullie vragen hebben, of iets niet begrijpen, laat even een reactie achter, dan kom ik hier op terug!

Groetjes en tot het volgende verhaal.

Ps. Ze vonden mijn camera van mijn telefoon erg interessant en hebben dan ook mega veel foto’s gemaakt. Heb er een paar uitgezocht.